ساقي امشب   باده   از    بالا بريـــز               باده از خم خانه مولا بريز
باده اي بي رنگ و آتش گون بده                زان که دوشم داده اي افزون بده
اي   انيس   خلوت  شبــــهاي  من                مي چکد نام تو از لب هاي من
محــــــو کن در باده ات جام  مرا                  کربلايي کن سرانجام مـــــرا
يا علي درويش و صوفي  نيــــستم              فاش ميگويم که کوفي نيستم
ياعلي لعل عقيقي جز تو   نيـــست             هيچ درويشي حقيقي جز تو نيست
لــنگ لــــنگان طـريـقت را ببـين                   مردم دور از حقيقت را ببين
مـــست ميـــناي ولايـــت نيـستم                    سرخوش از شهد ولايت نيستم
خيـل درويشان دکان  آراستـــنــد                  کام خود را تحت نامت خواستند
خـــلـــق را در اشتبــــاه انداختند                     يوسف ما را به چاه انداختند
کيـستـنــد ايــنـــان رفيق نيمه راه                      وقت جانبازي به کنج خانقاه
فصل جنگ آمد تما شا گر شدند                       صلح آمد لاله پرپر شدند
دل به کشکول و تبرزين بـسته اند                    بهر قتلت تيغ زرين بسته اند
موج ها از بس تلاطـم  کــرده اند              راه اقيانوس را گم کرده اند
يــــا عـــــلي بار دگر   اعجاز کن              مشتهاي کوفيان را باز کن
باز کــن  چشمـــان نــاز آلوده را                    بنگر اين چشم نياز آلوده را
باز گو  شعب ابي طالب کجاست                  آن بيابان عطش غالب کجاست
تــا ز جور پيـــــروان بــوالحـکم              سنگ طاقت را ببندم بر شکم
تــــشنگي در ساغرم لب ريز شد                   زخم تنهايي فساد انگيز شد
آتـــشي افـــکند بـــر جان و تنم                   کين چنين بر آب و آتش مي زنم
تــاول نــاسور را مرحم کجاست                   مرحم زخم بني آدم کجاست
مرحــم مــا جز تــولاي تو نيست                    يوسفي اما زليخاي تو کيست
شاهــد اقبــال در آغوش کيست؟                   کيسه نان و رطب بر دوش کيست؟
کيست­آن کس کزعلي يادي­کند                     بــر يـتيمان من امدادي کند
دست گيــرد کـــودکان شهر را                      گرم سازد خانه هاي سرد را
اي جوانمردان جوان مردي چه شد?              شيوه رندي و شبگردي چه شد؟
شيعه­گي تنها نــماز و روزه نيست                 آب تنها در ميان کوزه نيست
کوزه را پـــر کن ز آب معــرفت                  تا در او جوشد شراب معرفت
حرف حق را ازمحقق گوش کن                 وز لب قرآن ناطق گوش کن
گوش کـــن آواز راز شـــــاه را                   صوت اوصيکم به تقو الله را
بــعــد از او بــشنو ونــظم امرکم                    تا شوي آگاه بر اسرار خم
خـم تو را سر شار مستي مي کند                 بي نياز از هر چه هستي مي کند
هر چــه هستـي جان مــولا مـرد باش             گرقلندر نيستي شبگرد باش
اي  خروس بي محل آواز کن                    چشم خود بر بند و بالي بازکن
شد زمين لـبريز مسکين و يتيم                      ما گرفتار کدامين هييتيم
با يتيمان چاره لا تـقـهر بـــود                     پاسخ سايل و لا تنهر بود
دست بردار از تــکبر و ز خطا                   شيعه يعني جود و انفاق و عطا
باده مــمــا رزقـــنــا هم بنوش                   ينفقون نوش و در انفاق کوش
هم بنوش­و­هم بنوشان زين سبو                  لن تنالوا البرحتي تنفقوا
يا علي امروز تــنــها مانده ايم                   در هجوم اهرمن ها مانده ايم
يـــا علــي شام غريبان را ببين                   مردم سر در گريبان را ببين
گردش گردونه را بر هم بــزن                   زخم هاي کهنه را مرحم بزن
مشکها در راه سنگين مي روند                  اشک ها از ديده رنگين مي روند
مشکهاي خسته را بر دوش گير                 ا شکها را گرم در آغوش گير
حيدرا يک جلوه   محتاج  توام             دار برپا کن که حلاج توام
جلوه­اي کن تا که موسايي کنم                  يا به رقص آيم مسيحايي کنم
يک­دوگام ازخويشتن بيرون زنم                گام ديگر بر سر گردون زنم
گـــــام بردارم ولــــي با ياد تو                  سر نهم بر دامن اولاد تو
شيعــــه يعني شرح منظوم طلب                   از حجاز و کوفه تا شام وحلب
شيعــه يعني يک بيابان بي کسي                  غربت صد ساله بي دلواپسي
شيعــــه يعني صد بيابان جستجو                  شيعه يعني هجرت از من تا به او
شيعـه يعني دست بيعت با غدير                   بار ش ابر کرامت بر کوير
شيعه يعني عدل و احسان و وقار                  شيعه يعني انحناي ذوالفقار
از عدالت گر تو مي خواهي دليل                 ياد کن از آتش و دست عقيل
جان مولاحرف حق را گوش کن                  شمع بيت المال را خاموش کن
اين تجمل­هاکه بر خوان شماست                 زنگ مرگ و قاتل جان شماست
مي سزد کز خشم حق پروا کنيم                   در مسير چشم حق پر وا کنيم
اين دو روز عــمر مولايي شويم                    مرغ اما مرغ دريايي شويم
شيعه يعني قسمت يک کاسه شير                  بين نان خشک خود با يک اسير
چيست حاصل زين همه سيروسلوک             تاب وتاول چهره وچين وچروک
سالها صورت ز صورت باختيم                    تا ز صورت ها کدورت يافتيم
يک نظر بر قامتي رعنا نبود                        يک رسوخ از لفظ بر معنا نبود
گر چه قرآن را مرتب خوانده ايم                 از قلم نقش مرکب خوانده ايم
سوره ها خوانديم بي وقف و سکون            کس نشد واقف به سر يسطرون
سر حق مستور مانده در کتاب               عالمان علم صورت در حجاب
اي برادر عالمان بي عمل                         همچون زنبورند لاکن بي عسل
علمها مصروف هيچ و پوچ شد                 جان من برخيز وقت کوچ شد
از نفوذ نفس خود امداد گير                    سير معني را ز مجنون ياد گير
اي خوش آن جهلي که ليلايي شويم           هر نفس لا گوي الايي شويم
تا به کي در لفظ ماني همچو من                سير معني کن چو هفتادو دو تن
همچو يحيي گر نهي سر در طبق            مي شود عريان به چشمت سّر حق
شيعه يعني عشق بازي با خدا                    يک نيستان تک نوازي با خدا
شيعه يعني هفت خطي درجنون                 شيعه طوفان ميکند در کاف ونون
شيعه يعني تندر آتش فروز                      شيعه يعني زاهد شب شير روز
شيعه يعني شير يعني شيرمرد                     شيعه يعني تيغ عريان در نبرد
شيعه يعني تيغ تيغ مو شکاف                    شيعه يعني ذوالفقار بي غلاف
شيعه يعني سابقون السابقون                     شيعه يعني يک تپش عصيان وخون
شيعه بايد آب ها را گل کند                    خط سوم را به خون کامل کند
خط سوم خط سرخ اولياست                     کربلا بارز ترين منظورماست

شيعه يعني بازتاب آسمان                       بر سر ني جلوه رنگين کمان
از لب نيبشنوم صوت تو را                صوت اني لا اري الموت تو را
يا حسين زلفت رها در باد شد               وزشميمش کربلا ايجاد شد
صبر کن ني از نفس افتاده است          ناله بر دوش جرس افتادهاست
کاروان بي مير و بي پشت و پناه             در غل و زنجير مي افتد به راه
ميرود منزل به منزل در کوير                 تا بگويد سرّ بيعت با غدير
شيعه يعني انتزاج نار ونور                   شيعه يعني راس خونين در تنور
شيعه يعني هفت وادي اظطراب           شيعه يعني تشنگيدر شط آب
مادر موسي که خود اهل ولاست           جرعه نوش از باده جام بلاست
درتب پژواک بانگ الرحيل                  مي نهد فرزند بر دامان نيل
نيل هم خود شيعه مولاي ماست              اکمل اوييم و او اولاي ماست
شيعه يعني تيغ بيرون از نيام                اين سخنكوتاه كردم والسّلام  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: